2015-01-16, 15:48
Temat był poruszany na tym forum wielokrotnie i wciąż budzi wielkie kontrowersje. Dlatego uważam, że warto go usystematyzować i przedyskutować.
Gimnastyka może mieć styczność z ciężarami w dwóch przypadkach:
1) Gdy traktujemy gimnastykę jako uzupełnienie treningu siłowego, ciężkoatletycznego, kulturystycznego itp.
2) Uzupełnieniu treningu gimnastycznego ćwiczeniami z obciążeniem zewnętrznym.
Ad. 1) Zagadnienie proste. Osoba która na co dzień ćwiczy z obciążeniem wprowadza do swojego treningu ćwiczenia gimnastyczne. Ich celem jest przede wszystkim zapewnienie pełnego zakresu ruchu (na skutek treningu z obciążeniem zewnętrznym może dochodzić do przykurczów) oraz sprawności ogólnej. Taki program w zasadzie nie wychodzi poza kształtowanie sprawności ogólnej i nie zawiera elementów siłowych które są trenowane w treningu głównym (z ciężarami).
Ad. 2) To temat który wywołuje najwięcej kontrowersji. Czy gimnastycy ćwiczą z ciężarem, czy też nie. Otóż, czasem ćwiczą, czasem nie. Trening z ciężarami może być bardzo pomocny w gimnastyce ale zawsze wprowadza się go w sposób celowy i ukierunkowany. Przede wszystkim trzeba sobie zdawać sprawę, że gimnastyka, to trening ruchu. By opanować daną umiejętność gimnastyczną trzeba przede wszystkim opanować właściwy ruch. Tego oczywiście nie dokona się ciężarem. Sztangę, hantle itp. można dodać w szczególnych przypadkach, gdy mamy opanowany wzorzec ruchowy (np. w odciążeniu, niższej progresji danego ćwiczenia itp.) a brak nam siły do jego wykonania. Najczęściej dzieje się to przy kółkach gimnastycznych, gdyż jest to przyrząd najbardziej siłowy. Trening z obciążeniem jest wtedy ukierunkowany pod naukę określonego elementu i odbywa się najczęściej na prostych rękach. Nigdy nie jest on podstawą treningu, gdyż dużo ważniejszą sprawą w gimnastyce jest czucie mięśni głębokich, które stabilizują pozycje. Nie rozwiniemy ich przez trening z obciążeniem. Dlatego pojawiające się czasem na forum podejście "chcę opanować planche, czy dobrze ćwiczę ze sztangą" jest błędne i do niczego nie prowadzi.
Reasumując: Najpierw ruch, następnie czucie mięśni głębokich i kolejne progresje do danej pozycji. Jeśli robimy je przez długi okres a mimo to nie udaje się osiągnąć danego elementu, można wprowadzić trening ukierunkowany z obciążeniem zewnętrznym.
Najczęściej popełnianym błędem (z perspektywy gimnastycznej) jest dodawanie ciężaru do prostych ćwiczeń kształtujących siłę. Błędem ponieważ przy nie zachowaniu właściwej techniki dochodzi do kontuzji i to czasem dość poważnych. Ponadto w gimnastyce celem jest wszechstronny rozwój. Dlatego zamiast powielać ten sam ruch (podciąganie, ugięcia ramion na poręczach itp.), dużo korzystniej jest złamać schemat ruchowy i wykonać trudniejszą progresję ćwiczenia, co najczęściej wiąże się z zaangażowaniem większej ilości mięśni oraz wprowadza inny charakter pracy mięśniowej (np. podciąganie w poziomce wzmacnia dodatkowo brzuch i wprowadza izometryczna pracę mięśni brzucha do koncentrycznej pracy pleców i ramion). W przypadku podciągania może to być np. podciąganie w sylwetce, poziomce, wadze przodem itp. Przy ugięciach ramion np. ugięcia w przednim i tylnym zamachu, bułgarskie, koreańskie itp. Trzeba jednak dodać, że jeśli kogoś nie interesuje wszechstronność a jedynie przyrost masy mięśniowej, to osiągnie tym sposobem bardzo dobre rezultaty. I przede wszystkim szybko zwiększy ilość powtórzeń w tych ćwiczeniach. W gimnastyce "szybko" znaczy najczęściej niestety źle. Naczelna zasada tej dyscypliny brzmi "nie należy się spieszyć" i każda "na skróty" zdobyta umiejętność się mści. W tym przypadku osoby preferujące ten typ treningu często pytają, dlaczego zdobyta przez nich siła nie przekłada się na wykonanie innych trudnych elementów. Dzieje się tak dlatego, że masa mięśniowa "skoczyła" za szybko a organizm nie nauczył się czucia mięśni głębokich.
Kończąc te przydługie wywody dodam, że nie jest prawdą, że jesteśmy przeciwnikami ciężarów a jedynie ich bezmyślnego wykorzystania. Zabawne, że ten temat wywołuje tak wiele kontrowersji. 50 lat temu żaden gimnastyk biorący do ręki sztangę nie zastanawiał się czy to wypada. Druga sprawa że nie zabierał się za nią gdy nie było takiej potrzeby a już na pewno nie przy rozpoczęciu swojej przygody z gimnastyką.
Zapraszam do dyskusji.
Gimnastyka może mieć styczność z ciężarami w dwóch przypadkach:
1) Gdy traktujemy gimnastykę jako uzupełnienie treningu siłowego, ciężkoatletycznego, kulturystycznego itp.
2) Uzupełnieniu treningu gimnastycznego ćwiczeniami z obciążeniem zewnętrznym.
Ad. 1) Zagadnienie proste. Osoba która na co dzień ćwiczy z obciążeniem wprowadza do swojego treningu ćwiczenia gimnastyczne. Ich celem jest przede wszystkim zapewnienie pełnego zakresu ruchu (na skutek treningu z obciążeniem zewnętrznym może dochodzić do przykurczów) oraz sprawności ogólnej. Taki program w zasadzie nie wychodzi poza kształtowanie sprawności ogólnej i nie zawiera elementów siłowych które są trenowane w treningu głównym (z ciężarami).
Ad. 2) To temat który wywołuje najwięcej kontrowersji. Czy gimnastycy ćwiczą z ciężarem, czy też nie. Otóż, czasem ćwiczą, czasem nie. Trening z ciężarami może być bardzo pomocny w gimnastyce ale zawsze wprowadza się go w sposób celowy i ukierunkowany. Przede wszystkim trzeba sobie zdawać sprawę, że gimnastyka, to trening ruchu. By opanować daną umiejętność gimnastyczną trzeba przede wszystkim opanować właściwy ruch. Tego oczywiście nie dokona się ciężarem. Sztangę, hantle itp. można dodać w szczególnych przypadkach, gdy mamy opanowany wzorzec ruchowy (np. w odciążeniu, niższej progresji danego ćwiczenia itp.) a brak nam siły do jego wykonania. Najczęściej dzieje się to przy kółkach gimnastycznych, gdyż jest to przyrząd najbardziej siłowy. Trening z obciążeniem jest wtedy ukierunkowany pod naukę określonego elementu i odbywa się najczęściej na prostych rękach. Nigdy nie jest on podstawą treningu, gdyż dużo ważniejszą sprawą w gimnastyce jest czucie mięśni głębokich, które stabilizują pozycje. Nie rozwiniemy ich przez trening z obciążeniem. Dlatego pojawiające się czasem na forum podejście "chcę opanować planche, czy dobrze ćwiczę ze sztangą" jest błędne i do niczego nie prowadzi.
Reasumując: Najpierw ruch, następnie czucie mięśni głębokich i kolejne progresje do danej pozycji. Jeśli robimy je przez długi okres a mimo to nie udaje się osiągnąć danego elementu, można wprowadzić trening ukierunkowany z obciążeniem zewnętrznym.
Najczęściej popełnianym błędem (z perspektywy gimnastycznej) jest dodawanie ciężaru do prostych ćwiczeń kształtujących siłę. Błędem ponieważ przy nie zachowaniu właściwej techniki dochodzi do kontuzji i to czasem dość poważnych. Ponadto w gimnastyce celem jest wszechstronny rozwój. Dlatego zamiast powielać ten sam ruch (podciąganie, ugięcia ramion na poręczach itp.), dużo korzystniej jest złamać schemat ruchowy i wykonać trudniejszą progresję ćwiczenia, co najczęściej wiąże się z zaangażowaniem większej ilości mięśni oraz wprowadza inny charakter pracy mięśniowej (np. podciąganie w poziomce wzmacnia dodatkowo brzuch i wprowadza izometryczna pracę mięśni brzucha do koncentrycznej pracy pleców i ramion). W przypadku podciągania może to być np. podciąganie w sylwetce, poziomce, wadze przodem itp. Przy ugięciach ramion np. ugięcia w przednim i tylnym zamachu, bułgarskie, koreańskie itp. Trzeba jednak dodać, że jeśli kogoś nie interesuje wszechstronność a jedynie przyrost masy mięśniowej, to osiągnie tym sposobem bardzo dobre rezultaty. I przede wszystkim szybko zwiększy ilość powtórzeń w tych ćwiczeniach. W gimnastyce "szybko" znaczy najczęściej niestety źle. Naczelna zasada tej dyscypliny brzmi "nie należy się spieszyć" i każda "na skróty" zdobyta umiejętność się mści. W tym przypadku osoby preferujące ten typ treningu często pytają, dlaczego zdobyta przez nich siła nie przekłada się na wykonanie innych trudnych elementów. Dzieje się tak dlatego, że masa mięśniowa "skoczyła" za szybko a organizm nie nauczył się czucia mięśni głębokich.
Kończąc te przydługie wywody dodam, że nie jest prawdą, że jesteśmy przeciwnikami ciężarów a jedynie ich bezmyślnego wykorzystania. Zabawne, że ten temat wywołuje tak wiele kontrowersji. 50 lat temu żaden gimnastyk biorący do ręki sztangę nie zastanawiał się czy to wypada. Druga sprawa że nie zabierał się za nią gdy nie było takiej potrzeby a już na pewno nie przy rozpoczęciu swojej przygody z gimnastyką.
Zapraszam do dyskusji.