2015-01-17, 20:40
Ja na to to, że to według mnie bardzo ciekawy temat: wpływ treningu typowo gimnastycznego na wydolność tlenową i efektywność poruszania się biegiem. I już widzę, że to jest dużo bardziej nieoczywista kwestia, niż mi się wydawało na początku.
Gdyby zebrać choć trochę więcej danych, z 20 wyników połączonych z treningiem praktykowanym przez daną osobę, to można by się zabawić w wyciągnięcie bardzo fajnych, ciekawych wniosków (chociaż oczywiście nie-tak-dokładnych, ze względu na małość grupy "badanej").
Na chwilę obecną wydaje mi się, że ładne wyniki osób uprawiających gimnastykę w Cooperze wynikają z dobrego poziomu sprawności ogólnej tych osób oraz wszechstronnego rozwoju, aktywnego trybu życia. Specjalistyczny trening gimnastyczny (sylwetki, ćwiczenia na siłę maksymalną itd. + rozciąganie do konkretnych pozycji) na pewno nie kształci wydolności tlenowej, ale rozwija mocne podstawy do wytrzymywania obciążeń w ogóle i efektywnego poruszania się. Natomiast ogólnorozwojowa część treningu gimnastycznego już może pobudzać tę wydolność tlenową. Tylko czy faktycznie ona za nią odpowiada? Myślę, że jednak nie - że ona daje hipersolidne podstawy motoryczne i polepsza wydolność w niewielkim stopniu, a aktywny tryb życia odpowiada za dalsze plusy wydolnościowe. Tym sposobem taki gimnastyk-amator nie ma wydolności długodystansowca, ale za to znakomitą motorykę, która pozwala poruszać się ekonomicznie.
Z drugiej strony, test Coopera to test wydolności tlenowej specyficzny. 12 minut trwania jest spowodowane tym, iż taki czas wysiłku uznaje się za najkrótszy, w którym przemiany tlenowe będą stanowiły znakomitą większość (tlen:beztlen: ok 9:1). Jest to jednak czas wysiłku na tyle krótki, że organizm nie potrzebuje wysokiej wytrzymałości tempowej, tolerancji na długotrwały wysiłek czy ekonomiczności poruszania się na zmęczeniu. Taka specyfika pozwala na uzyskiwanie w tymże wysokich wyników przez osoby niebiegające i nieobdarzone wysoką "wytrzymałością wytrzymałościową", tzn. przy wysiłku np. jedno- czy dwu-godzinnym.
I to nie jest takie se gdybanie, bo bardzo dobry wynik na krótszych dystansach nie równa się takowemu na dystansach dłuższych. Bardzo wiele osób, które wyprzedza mnie na półtora kilometra znacznie pokonam na piątkę. Ale w tej piątce jestem w stanie naprawdę ostro dać gazu (jak na moje możliwości), a przy dyszce totalnie brakuje mi właśnie wytrzymałości tempowej, czyli zdolności trzymania bardzo wysokiej intensywności przez długi czas. Wystarcza mi jej na jakieś 35 minut wysiłku, w najlepszy wypadku, później nie jest tak różowo.
Wszystkie te opowiastki piszę, żeby uświadomić, że jest wytrzymałość i wytrzymałość i przepaść między nimi jest ogromna. Super byłoby zrobić akcję, w której Gimnastycy i Gimnastyczki amatorzy posprawdzaliby się na różnych dystansach, zwracając też uwagę, na to, czy oprócz treningu gimnastycznego zdarza im się robić coś jeszcze - bo to jest kluczowe. Wyniki mogłyby być bardzo ciekawe.
No, pozdrowienia w nagrodę za ewentualne przeczytanie całego posta!
Gdyby zebrać choć trochę więcej danych, z 20 wyników połączonych z treningiem praktykowanym przez daną osobę, to można by się zabawić w wyciągnięcie bardzo fajnych, ciekawych wniosków (chociaż oczywiście nie-tak-dokładnych, ze względu na małość grupy "badanej").
Na chwilę obecną wydaje mi się, że ładne wyniki osób uprawiających gimnastykę w Cooperze wynikają z dobrego poziomu sprawności ogólnej tych osób oraz wszechstronnego rozwoju, aktywnego trybu życia. Specjalistyczny trening gimnastyczny (sylwetki, ćwiczenia na siłę maksymalną itd. + rozciąganie do konkretnych pozycji) na pewno nie kształci wydolności tlenowej, ale rozwija mocne podstawy do wytrzymywania obciążeń w ogóle i efektywnego poruszania się. Natomiast ogólnorozwojowa część treningu gimnastycznego już może pobudzać tę wydolność tlenową. Tylko czy faktycznie ona za nią odpowiada? Myślę, że jednak nie - że ona daje hipersolidne podstawy motoryczne i polepsza wydolność w niewielkim stopniu, a aktywny tryb życia odpowiada za dalsze plusy wydolnościowe. Tym sposobem taki gimnastyk-amator nie ma wydolności długodystansowca, ale za to znakomitą motorykę, która pozwala poruszać się ekonomicznie.
Z drugiej strony, test Coopera to test wydolności tlenowej specyficzny. 12 minut trwania jest spowodowane tym, iż taki czas wysiłku uznaje się za najkrótszy, w którym przemiany tlenowe będą stanowiły znakomitą większość (tlen:beztlen: ok 9:1). Jest to jednak czas wysiłku na tyle krótki, że organizm nie potrzebuje wysokiej wytrzymałości tempowej, tolerancji na długotrwały wysiłek czy ekonomiczności poruszania się na zmęczeniu. Taka specyfika pozwala na uzyskiwanie w tymże wysokich wyników przez osoby niebiegające i nieobdarzone wysoką "wytrzymałością wytrzymałościową", tzn. przy wysiłku np. jedno- czy dwu-godzinnym.
I to nie jest takie se gdybanie, bo bardzo dobry wynik na krótszych dystansach nie równa się takowemu na dystansach dłuższych. Bardzo wiele osób, które wyprzedza mnie na półtora kilometra znacznie pokonam na piątkę. Ale w tej piątce jestem w stanie naprawdę ostro dać gazu (jak na moje możliwości), a przy dyszce totalnie brakuje mi właśnie wytrzymałości tempowej, czyli zdolności trzymania bardzo wysokiej intensywności przez długi czas. Wystarcza mi jej na jakieś 35 minut wysiłku, w najlepszy wypadku, później nie jest tak różowo.
Wszystkie te opowiastki piszę, żeby uświadomić, że jest wytrzymałość i wytrzymałość i przepaść między nimi jest ogromna. Super byłoby zrobić akcję, w której Gimnastycy i Gimnastyczki amatorzy posprawdzaliby się na różnych dystansach, zwracając też uwagę, na to, czy oprócz treningu gimnastycznego zdarza im się robić coś jeszcze - bo to jest kluczowe. Wyniki mogłyby być bardzo ciekawe.
No, pozdrowienia w nagrodę za ewentualne przeczytanie całego posta!